Orestes z gr. Ὀρέστης Oréstēs 'góral' od ὄρος oros, 'góra') – w mitologii greckiej syn Agamemnona i Klitajmestry, który pomścił ojca, zabijając matkę (jego morderczynię) i jej kochanka. Postaci Orestesa poświęcone są liczne antyczne dzieła literackie, przede wszystkim tragedie. Mityczne i literackie biografie Urania, muza astronomiczna w starożytnej greckiej mitologii: opis. Archeolodzy znaleźli dużą liczbę obrazów patronki dyscyplin naukowych. Zazwyczaj muza Urania na płótnach i znajdująca płaskorzeźby jest poważną dziewczyną z kulą i przyrządem pomiarowym. Dzięki niemu określa odległość między ciałami niebieskimi. W mitologii greckiej Herakles przedstawiany jest jako heros, czyli człowiek, którego jedno z rodziców było śmiertelnikiem, a drugie bogiem. Jego ojcem był władca Olimpu – Zeus, matką zaś Alkmena. Herakles, tak jak inni herosi w mitologii, miał nadludzkie zdolności: wielką odwagę, siłę, męstwo, wytrwałość oraz umiejętność muzy, Moúsai, mit. gr. opiekunki sztuki i nauki; 9 córek Zeusa i tytanidy Mnemosyne [‘pamięć’]; każdej przypisywano określoną dziedzinę twórczości: Erato — muza poezji miłosnej, z małą lirą; Euterpe — muza poezji lirycznej, z aulosem; Klio — muza historii, ze zwojem papirusu; Kaliope — muza poezji epickiej, z 4. Charakterystyczne cechy i atrybuty Zeusa w mitologii greckiej. W mitologii greckiej Zeus jest jednym z najważniejszych i najpotężniejszych bogów. Posiada dużą liczbę cech i atrybutów, które go charakteryzują i nadają mu dominującą pozycję w greckim panteonie. Poniżej wymienimy niektóre z jego najbardziej znaczących funkcji. Meduza ( ΜέδουσαMédousa, łac. Medusa) – w mitologii greckiej najmłodsza z trzech Gorgon. Jej postrzeganie zmieniało się z upływem czasu. Niegdyś potwór i stare, przedolimpijskie bóstwo, później ofiara przemiany na skutek wyzwania rzuconego bogini [1]. 11OR. muza - bogini w mitologii greckiej, początkowo jedna – opiekunka aojdów, muza pamięci, później trzy: Aoede (śpiew i poezja), Melete (nauka, praca) i Mneme (pamięć, wspomnienia). W Delfach nosiły one inne nazwy – była Nete, Mesi i Hypate, które są również nazwami trzech antycznych muzycznych strun liry. U Homera jest ich jednak już 9 – są one córkami Zeusa i Mnemosyne. U Hezjoda są córkami Matki Ziemi i Powietrza. Wszystkie muzy miały zdolność wieszczenia i występowały w orszaku Apollina, ich przewodnika. Ośrodkiem kultu muz był Parnas i Helikon w Beocji (muzy helikońskie). Kalliope – poezja epicka oraz filozofia i retoryka, przedstawiano ją z tabliczką i rylcem Klio – historia, przedstawiano ją ze zwojem papirusu Erato – poezja miłosna, przedstawiano ją z kitarą Euterpe – poezja liryczna, gra na flecie, przedstawiano ją z aulosem Melpomene – tragedia i śpiew, przedstawiano ją z maską tragiczną Polihymnia – poezja chóralna, pantomima przedstawiano ją zawsze głęboko zamyśloną, bez atrybutu Talia – komedia, przedstawiano ją z maską komiczną Terpsychora – taniec, przedstawiano ją z lirą i plektronem Urania – astronomia i geometria, przedstawiano ją z cyrklem i kulą ziemską Inne hasła zawierające informacje o "muza": Pstrąg tęczowy ... Dożynki ... Kania czarna ... Bocian czarny ... Kliometria Kliometria (z gr. Klio - muza historii; métron - miara) - stosunkowo nowy kierunek badań historii gospodarczej ... Sowa uszata ... Kopciuszek zwyczajny ... Literatura – przegląd chronologiczny ... Zeus Muzy , Nimfy, Palikowie , Pan , Pelasgos, Perseusz , Polihymnia , Radamantys , Sarpedon , Talia (charyta), Talia (muza), Tantal , Terpsychora , Tityos, Urania , Zagreus , Zetos ( Amfion i Zetos ), MityIlość mitów, ... Apollo (mitologia) ... Inne lekcje zawierające informacje o "muza": Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Powiązane hasła: Reklama Dodaj szkołę Nauka Rozwiązaniem tej krzyżówki jest 8 długie litery i zaczyna się od litery A Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę siostra apollina, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy w zakończeniu krzyżówki, kontynuuj nawigację i wypróbuj naszą funkcję wyszukiwania. Piątek, 20 Grudnia 2019 ARTEMIDA Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? podobne krzyżówki Artemida Grecka diana Artemida Jej bratem apollo Bogini grecka, Bogini, patronka myśliwych, opiekunka amazonek, Utożsamiana z rzymską dianą, Bogini grecka, inne krzyżówka Atrybut apollina Matka apollina Hymn ku czci apollina Przydomek apollina Przewodnik muz, przydomek apollina Atrybut apollina, W mitologii greckiej matka apollina i artemidy Mit. gr. przydomek apollina, Instrument apollina Matka apollina i artemidy Mit gr przydomek apollina, Atrybut apollina, Córka wieszczka tejrezjasza, prorokini apollina ismeńskiego w tebach Jedna z bogiń sztuk i nauk, towarzyszek apollina Podopieczna apollina Podopieczna apollina, np erao, klio Towarzyszka apollina Mit gr przydomek apollina, Mityczna siedziba muz i apollina Mityczna siedziba apollina i muz trendująca krzyżówki P16 porodówka gupików 6g bierze kurczaka w obroty „od” w słowie „odjazd Wiara w magiczną moc słów przesąd Naczynia potrzebne w kuchni do gotowania G1 otoczka schabowego N16 szczególna predyspozycja Dawniej o ślubie z punktu widzenia kobiety Stoi, żebyśmy siedzieli D7 może być dzienny, może prawny Ł16 bierny stan bilansu E3 przegląd toalet 3a gmatwanina korytarzy Niewielki drapieżnik z rodziny łasicowatych 16l obniżka i nachylenie płaszczyzny też Autorem opracowania jest: Adrianna Strużyńska. Utwór zamykający trzecią część „Pieśni” Horacego jest znany pod tytułami „Exegi monumentum” („Wybudowałem pomnik”) oraz „Ad Melpomenem musam” („Do Muzy Melpomeny”). Stanowi hołd, złożony osobie autora oraz jego treściGeneza utworuExegi monumentum - analiza utworuWybudowałem pomnik - interpretacja Geneza utworu Horacy był antycznym poetą rzymskim, żyjącym w I w. p. n. e (65 - 8 r. p. n. e.). Nie posiadał arystokratycznego pochodzenia, jego ojciec był niewolnikiem. Zdobył wykształcenie głównie dzięki pomocy Gajusza Cilniusza Mecenasa. Za życia Horacego, władzę w Rzymie sprawował cesarz Oktawian August, miłośnik sztuki i literatury. Poeta zyskał sławę za sprawą czterech ksiąg „Pieśni”, w których wykazał się kunsztem poetyckim. W swoich dziełach Horacy propagował głównie stoicyzm i epikureizm. Te nurty filozoficzne i sentencje pochodzące z jego utworów, inspirowały kolejne pokolenia poetów. Zostały docenione głównie przez poetów epoki renesansu. Na gruncie polskim, czerpał z nich Jan Kochanowski, który w swojej twórczości łączył filozofię stoicką i epikurejską z chrześcijaństwem. Rozpowszechnił również horacjańskie hasło carpe diem (chwytaj dzień), propagujące cieszenie się każdą chwilą. Kochanowski sparafrazował utwór „Exegi monumentum” w „Pieśni XXIV”, pochodzącej ze zbioru „Pieśni wtóre”. Podobne motywy pojawiają się również w dziele Juliusza Słowackiego, zatytułowanym „Testament mój”. Horacy określał swoje utwory jako pieśni (carmina). Ten gatunek, w literaturze antycznej, był nierozerwalnie związany z muzyką. Pieśni Horacego stanowiły samodzielną formę literacką, dlatego później utwory tego typu zaczęto określać jako ody. Utwory Horacego poruszają tematykę świecką, wychwalają miasta, ludzi lub pojęcia abstrakcyjne. Charakteryzują się elementami pochwalnymi, patosem, śpiewnością i melodyjnością. Utwór „Exegi monumentum” składa się z czterech czterowersowych strof. Starożytni poeci rzymscy nadawali pieśniom rytm przez odpowiednie zestawianie ze sobą długich i krótkich samogłosek, które tworzyły tak zwane stopy. Tłumaczenia ody na język polski dokonał Adam Ważyk. Aby utrzymać rytmiczność, posłużył się formą trzynastozgłoskowca. W utworze nie pojawiają się rymy, brak również znaków interpunkcyjnych. Oda należy do liryki bezpośredniej, podmiot liryczny ujawnia swoją obecność. Świadczy o tym zastosowanie czasowników w pierwszej osobie liczby pojedynczej i odpowiednich zaimków („wybudowałem”, „umrę”, „wiem”, „ja z nizin wyrosły”, „moje włosy”). Osobę mówiącą można utożsamiać z Horacym. Pojawiają się również elementy liryki inwokacyjnej. Podmiot liryczny kieruje swoją wypowiedź do muzy tragedii - Melpomeny, pojawia się apostrofa („delfickim laurem Melpomeno łaskawie opleć moje włosy”). Utwór został utrzymany w patetycznym i podniosłym, ale też optymistycznym nastroju. Warstwa stylistyczna ody jest rozbudowana. Pojawiają się liczne przerzutnie, metafory („wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”, „rosnący w sławę potąd będę wciąż młody”, „delfickim laurem Melpomeno łaskawie opleć moje włosy”) oraz personifikacje („oszalały Akwilon”). Pojawia się wiele epitetów („królewskich piramid”, „oszalały Akwilon”, „milczącą westalką”, „ludem rubasznym”, „eolskiej pieśni”), a także porównanie („pomnik trwalszy niż ze spiżu”). Wybudowałem pomnik - interpretacja Podmiot liryczny można utożsamiać z Horacym, co jest typowe dla twórczości tego poety. Utwór ma formę manifestu poetyckiego, przedstawia poglądy autora na temat poezji i nieśmiertelnej sławy, którą cieszą się artyści. Oda jest pełna odniesień do życiorysu poety, wspomina o swoich rodzinnych stronach oraz zapoznaniu Rzymian z pieśniami, wywodzącymi się ze starożytnej Grecji. Podmiot liryczny jest przekonany, że jego dorobek artystyczny przetrwa dziesiątki wieków i zapewni mu nieśmiertelną sławę. Horacy miał pewność, że jego dzieła będą czytane i podziwiane przez potomnych. Porównał więc swoje utwory do pomnika, wykonanego z materiału trwalszego, niż spiż. Poezja jest wieczna i nieśmiertelna. Wszystkie materiały i szlachetne kruszce prędzej czy później ulegną zniszczeniu, a twórczość poetycka nigdy nie przestanie istnieć, ponieważ może być wciąż przepisywana i powielana. Wiersze są więc dla poety ważniejszym pomnikiem, niż fizyczne podobizny. Spiż był bardzo trwałym stopem miedzi, cyny i cynku, wykorzystywanym do wyrabiania dzwonów i broni. Horacy posłużył się więc bardzo obrazową metaforą. Można mu zarzucać zuchwałość lub zbytnią pewność siebie. Okazało się jednak, że Horacy miał rację. Jego dzieła nie zostały zapomniane, wciąż czyta się je w XXI wieku. Osoba mówiąca podkreśla wielkość swoich utworów przez kolejne metafory. Są bardziej potężne, niż egipskie piramidy, w których grzebano faraonów. Dzieł podmiotu lirycznego nie zniszczy żadna potęga. Pomnik, stworzony z wierszy, nie obawia się największych ulew, a nawet działania Akwilona - boga północnego wiatru. Nic nie wymaże twórczości Horacego ze świadomości jego czytelników. Podmiot liryczny jest więc spokojny o swoją przyszłość. Jego ciało kiedyś czeka śmierć, ale nie umrze całkowicie, ponieważ zostawi po sobie wiele wybitnych utworów. W utworze pojawia się znana sentencja „nie wszystek umrę” (non omnis moriar). Poeta jest przekonany, że jego odejście nie będzie ostateczne, ponieważ kolejne pokolenia czytelników zapewnią mu nieśmiertelną sławę. W pewnym sensie wciąż będzie młody, zestarzeje się jedynie jego ciało. Twórczość pozostanie wiecznie aktualna. Horacy podkreśla też wiarę w długowieczność Rzymu. Sądzi, że pamięć o jego twórczości będzie trwać, dopóki kapłani i westalki będą odprawiać uroczystości pochwalne ku czci Jupitera, w świątyni na Kapitolu. Westalki były kapłankami Westy - bogini ogniska domowego. W świątyni na Kapitolu, jednym z siedmiu wzgórz Rzymu, płonął wieczny ogień, który stanowił gwarancję potęgi Rzymu. Podmiot liryczny wyraża więc przekonanie, że jego sława będzie nieśmiertelna, tak jak Rzym. W utworze pojawiają się wątki autobiograficzne. Osoba mówiąca wspomina o rzece Aufidus w Apulii, na brzegach której, leżało rodzinne miasto Horacego. Przywołuje również sylwetkę Daunusa, mitycznego króla Apulii, krainy gdzie lata są gorące i suche, a ludzie żyją w prosty, radosny sposób. Podmiot liryczny nie wypiera się również swojego pochodzenia („ja z nizin wyrosły”). Czuje dumę ze swoich osiągnięć, ponieważ zdołał zdobyć wykształcenie i sławę, wywodząc się z ubogiej rodziny. Horacy zdaje sobie sprawę, że jest jednym z pionierów rzymskiej poezji. Jako pierwszy sprowadził do Rzymu „nurt eolskiej pieśni”. Odnosi się w ten sposób do liryki greckiej, a zwłaszcza do twórczości Alkajosa i Safony. Częścią Eoli była ich ojczyzna - wyspa Lesbos. Podmiot liryczny zwraca się do Melpomeny - muzy tragedii. Według mitologii greckiej, muzy były boginiami sztuki i nauki. Każda z nich opiekowała się jedną z ich dziedzin oraz posiadała odpowiedni atrybut. Melpomena była uznawana za najdoskonalszą opiekunkę literatury, ponieważ starożytni cenili tragedię bardziej, niż komedię, czy poezję epicką. Podmiot liryczny prosi Melpomenę o uznanie i podziw dla jego osiągnięć. Nie oczekuje jednak żadnej materialnej nagrody, wystarczy mu sława poetycka. Ma więc nadzieję, że muza oplecie jego głowę „delfickim laurem”. Jest to odniesienie do wyroczni Apollina w Delfach. W mitologii greckiej, Apollo był przewodnikiem muz, patronem sztuki i poezji oraz bogiem piękna, światła, muzyki i wróżb. Posługiwał się łukiem, lirą oraz laurem, który nałożył na głowę po przybyciu do doliny Tempe i obmyciu się z przelanej krwi, po zabiciu Pytona przez Herę. Podmiot liryczny oczekuje wieńca Apollina, symbolu najdoskonalszej sztuki. Horacy musiał być przekonany o swoim kunszcie poetyckim, skoro zdecydował się na takie słowa, bez obaw przed posądzeniem o świętokradztwo. Poeta przedstawił dumę, związaną ze świadomością pozostawienia czegoś po sobie. Poezja jest testamentem, który zapewnia jej twórcy wieczną sławę i nieśmiertelność. Horacy odważnie przyznał, że zasługuje na miano wielkiego poety, który zostanie zapamiętany przez przyszłe pokolenia. Czytaj dalej: Do Apollina interpretacja Ostatnia aktualizacja: 2021-01-01 13:41:46 Wideo: 9 greckich muz, ich pochodzenie i cechy Wideo: Mitologia Grecka - Bogowie i Mity | Mitologie Świata Zawartość: PochodzenieStyl życia9 muz HezjodaCalliopeClioEuterpeByłMelpomenePolyymniaThaliaTerpsichoreUraniaBibliografia Plik greckie muzy byli jednymi z bóstw, które obfitowały w starożytnej Grecji i które miały mniej mocy niż bogowie Olimpu. To młode panny, które od wieków są inspiracją dla różnych się tak, ponieważ w mitologii greckiej uważano je za źródła inspiracji dla poezji, muzyki, retoryki, tańca i nauk ścisłych, takich jak historia i astronomia. To Hezjod zdefiniował, że są to dziewięć muz, nadając każdej z nich imię, a także jasny, szczegółowy opis zgodnie z ich jest grecka tradycja Hezjoda, która przeszła do dnia dzisiejszego, w której muzy nadal z pewną częstotliwością przywoływano, aby inspirować twórców w różnych dziedzinach tradycja odmienna od Hezjoda, która wskazuje, że były tylko trzy muzy: Aedea, która była inspiracją do śpiewu i wszystkiego, co dotyczyło głosu; Meletea jest uważana za muzę medytacji; a Mnemea jest muzą nie było jasnej pewności, ile muz istniało, to tradycja Hezjoda skonsolidowała je w dziewięć muz w VII wieku pne. C. napisał TeogoniaDziewięć muz narodziło się podczas dziewięciu nocy miłości pomiędzy Zeusem, ojcem wszystkich bogów olimpijskich, a Mnemoside, znanym jako bogini pamięci. Zgodnie z genealogią Hezjoda dziewięć muz to wnuczki Urana i Gai; to znaczy ziemi i życiaW mitologii greckiej nie ma również jednomyślności co do stylu życia muz. Na przykład w tradycji mówi się, że byli mieszkańcami góry Parnasso i Zeus, ich ojciec, dał im Pegaza, skrzydlatego konia, który nosił ich podczas wielu też, że mieszkali w Helicón, to tam utworzyli chór Apollo. W mitologii greckiej jasne jest, że muzy były inspiracją dla tych dziedzin, które były fundamentalne dla Greków, takich jak sztuki ścisłe i nauki ekspertów uderza fakt, że w mitologii greckiej nie ma muzy dla sztuk wizualnych, takich jak malarstwo, architektura czy kultury greckiej zapewniają, że wynika to z faktu, że w tradycji greckiej szczególne znaczenie przywiązywano do tych przejawów, które były związane z czasem, ponieważ w jednej chwili wszystko się zmienia i muz HezjodaW Teogonia Hezjod opowiada, jak to dzięki obecności dziewięciu muz został poetą. Tak więc w swojej poezji opisuje pochodzenie i osobliwości każdej muzy, która tworzy grecką pod uwagę ich związek z muzyką, tradycja potwierdza, że ​​dziewięć muz było częścią świty Apollo (boga muzyki) i że często pojawiają się na festiwalach bogów, aby śpiewać różne pierwszą piosenką była cześć bogów, gdy w zaciętej i doniosłej bitwie pokonali mitologii mówi się również, że muzy są towarzyszami królów, ponieważ to one dostarczają inspiracji, której potrzebują przywódcy, aby ich przemówienia zawierały precyzyjne słowa, a także aby mieli klarowność niezbędną do wykonywania swoich funkcji rządu i przynoszą korzyści ich muz, które gromadzi tradycja Hezjoda, to:CalliopeJest najstarszy, ponieważ pojawia się jako pierwszy w Teogonia. Mówi się, że jest najpotężniejsza i znana ze swojego pięknego muzą słowa, inspirując tym samym tych, którzy są oddani elokwencji, epickiej poezji i pięknie. Jest reprezentowany za pomocą rysika i tablicy do Kaliope nad siostrami pokazuje, że w Grecji epickiej poezji nadano większe znaczenie i rozmach, dlatego poeci szukali inspiracji w jego była to jednak jego jedyna moc, gdyż w tradycji Hezjoda powierzono mu zadanie towarzyszenia królom, aby wypływały z nich najlepsze słowa, najpiękniejsze i dające poczucie tego powodu Calliope jest wielokrotnie przedstawiany w złotej koronie, ponieważ żył wśród królów; ponadto nosi girlandę w swojej głównej roli w porównaniu z rolami swoich muzą historii i przypisuje się jej wprowadzenie alfabetu w Fenicji. W swoich licznych przedstawieniach jest zwykle postrzegana jako młoda kobieta, która nosi zwój jako symbol pisania historii i trąbkę, ponieważ jest również znana jako dawczyni honoru, ponieważ jest „tą, która oferuje chwałę”.Niektóre reprezentacje obejmują również obecność kuli ziemskiej i, w pewien sposób, inkorporację czasu. Zdaniem ekspertów oznacza to, że historia jest obowiązkiem wszystkich i na właściwie muzą muzyki i jest znana jako wynalazczyni fletu, z tego powodu jest zwykle przedstawiana jako podwójny lub prosty wielu uczonych twierdzi, że to Atena wynalazła podwójny flet lub sale lekcyjne. Pomimo tej rozbieżności Euterpe jest obrońcą imię oznacza „bardzo miła” lub ta z „dobrym duchem”, co odnosi się do jej dobrego znana jako muza, która inspiruje poezję liryczną, ta poświęcona miłości, ponieważ jej imię nawiązuje do „kochającej”.W przedstawieniach zwykle nosi nakrycie głowy z róż i cytrę lub lirę, aby przygotować wersety do muzyki. Również w niektórych przedstawieniach obecna jest strzała, która łączy ją z Erosem, kolejnym bohaterem dwumianu boginią tragedii, chociaż początkowo była znana jako bogini pieśni, ponieważ jej imię oznacza „melodyjna”. Zwykle jest przedstawiany z maską tragicznego znaku; nosi też koronę i wielokrotnie muzą par excellence teatru, dzięki temu, że w Grecji tragedia była ulubionym gatunkiem eksperci uważają, że Melpomene jest obrazem frustracji, ponieważ mit mówi, że miał wszystko do szczęścia: bogactwo, piękno i mężczyzn u jego stóp. Stamtąd wynika, że ​​przedstawia prawdziwą tragedię życia; dramat posiadania wszystkiego i niemożności bycia jest jako muza retoryki, dlatego jest przedstawiana surowym i poważnym gestem, a na ogół towarzyszy jej instrument muzyczny, którym są zwykle chodzi o postawę, jest ona zwykle przedstawiana w geście medytacji, refleksji, aw niektórych przypadkach nosi zasłonę, aby pokazać jej święty także inspiracją dla pantomimy oraz poezji lirycznej i sakralnej. W niektórych mitach jest wyjaśnione, że to ona uczyła mężczyzn jako muza, która inspiruje komedię i bukoliczną poezję. Wszystko to pochodzi od nazwy „Talía”, co oznacza „kwitnienie” lub „bogate święto”.Generalnie w przedstawieniach artystycznych ma maskę komiksową i laskę pasterską; dodatkowo zwieńczony bluszczem lub kompozycją polnych niektórych mitach przypisywano mu ważną rolę przewodnicząc bankietom i wielkim uroczystościom, które zaszczycał darami obfitości i reprezentowany z młodą, zwinną i bardzo smukłą sylwetką, ponieważ jest muzą tańca, a także poezji chóralnej i chórów w ogóle. W przedstawieniach zwykle nosi lirę i pewnej mitologicznej tradycji twierdzi się, że Terpsichore była matką syren, innych mitologicznych istot o niesamowitej urodzie, które zamieszkiwały morza i uwodziły żeglarzy, dopóki nie zaciągnęli ich na jedną z dziewięciu muz oddanych nauce; W tym przypadku chodzi o astronomię i astrologię. Z mitologii wiadomo, że jest najmniejszą z dziewięciu istnienie pokazuje, że w starożytnej Grecji astronomia zajmowała dominujące miejsce w życiu, więc astronomowie mieli własną muzę, aby uzyskać z niej niezbędną sztuce zazwyczaj przedstawiają Uranię ubraną w niebieską tunikę, która reprezentuje niebo; Ponadto ma kompas do pomiaru i ma bardzo blisko globus. Jego głowę zwieńczono gwiazdami, aby pokazać, że jest źródłem inspiracji dla astronomów i niektórych przedstawieniach widziana jest także z innymi obiektami matematycznymi, dlatego też stwierdza się, że jest muzą matematyki i wszystkich nauk Castro, M. „Greek Mythology: The Greek Muses” (18 marca 2018) w RedHistoria. Pobrane 9 lutego 2019 z RedHistoria: Villarán, A. „9 muz, inspiracja” (czerwiec 2010) w Dialnet. Pobrane 9 lutego 2019 z Dialnet: muz” (czerwiec 2008) w magazynie Esfinge. Pobrane 9 lutego 2019 z magazynu Esfinge: Muzy” (27 grudnia 2008) w 20 minut. Pobrane 9 lutego 2019 20 minut: w Encyclopaedia Britannica. Pobrane 9 lutego 2019 z Encyclopedia Britannica: M. "Historia Uranii, muza astronomii" (13 listopada 2009) w El País. Pobrane 9 lutego 2019 z El País: obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? Apollo - syn Zeusa i Leto, bliźniaczy brat Artemidy i brat Ateny . Urodził się na wyspie Delos. Był bogiem muzyki, zdrowia, sztuki, wyroczni, wróżb, przewodnikiem Muz - dziewięciu cór Zeusa i Mnemosyne. W późniejszych wierzeniach Apollo przejął zadania boga słońca Heliosa - jeżdżenie złotym rydwanem słońca po nieboskłonie. Patron poetów i śpiewaków. W swoich wierzeniach Grecy coraz bardziej zwiększali kompetencje Apolla, oddawali mu cześć nawet jako bogu prawa i porządku świata. Apollo pełnił rolę opiekuna wyroczni delfickiej. Apollo był najpiękniejszym i najmłodszym z męskich bogów. Wysoki i smukły, z długimi blond włosami spadającymi na ramiona, przedstawiany jako ideał męskiej urody bez zarostu na twarzy i owłosienia na jądrach. Grał mistrzowsko na lirze. Często przebywał na ziemi. Raz nawet, wygnany z Olimpu, służył u króla Admeta w Tesalii, gdzie pasł trzody grając na fujarce. Był jednym z najjaśniejszych postaci greckiego Olimpu. Nazywano go Zbawcą, gdyż wspierał ludzi w cierpieniu, ratował z nieszczęścia, śmierć odwracał, zbrodniarzy oczyszczał z grzechów. Z Parnasu rozsyłał natchnienie. W Atenach po zbiorach jesiennych odbywało się święto ku jego czci. Miał mnostwo romansów, zarówno z kobietami jak i z mężczyznami. Oktawian August uznawał Apollina za swojego protektora i przypisywał mu swoje zwycięstwa ( nad Markiem Aurieliuszem w 31 r. pod Akcjum). Apollo uchodził też za ojca Pitagorasa. Bóg ten pełnił ważną rolę w misteriach orfickich jako dający nowe życie. Mity związane z Apollinem Marsjas, świetny flecista, twierdził, że gra lepiej od samego Apollina, więc dwaj muzycy zmierzyli się na górze Nysa. Sędziowali im pasterze i pasterki. Bóg grał i śpiewał jednocześnie co dało mu zwycięstwo, a śmiertelnik został schwytany przez Apollina, przywiązany do drzewa i obdarty żywcem ze skóry. Kiedy Marsjas umarł wszystkie boginki górskie i bogowie leśni płakali po nim tak obficie, że z ich łez wypłynęła rzeka, którą nazwano jego imieniem - Marsjas. Apollo dał ośle uszy królowi Midasowi, który był świadkiem zawodów między Apollinem i Marsjasem, i który jako jedyny zagłosował za śmiertelnikiem. Zabił Pytona. Pomimo, że był potworem, za śmierć musiał zrobić coś dobrego,więc ustanowił igrzyska pytyjskie. W innej wersji zgładził też smoka Delfyne. Razem z Artemidą zgładził potwora Tytiosa, którego Hera posłała w celu zgwałcenia Leto, matki bliźniaków. Tytios został strącony do Tartaru, gdzie sępy codziennie ucztowały nad jego wątrobą. Apollo pewnego razu, gdy był jeszcze bardzo młody, przechwalał się, że strzela z łuku lepiej od Erosa. Ten rozeźlony strzelił strzałą miłości wprost w serce boga muzyki, a strzałę nienawiści posłał zaś w serce nimfy Dafne. Apollo zaczął gonić ją po całym świecie i schwytał ją prawię, ale ta wznosła swe modlitwy do Gai, która zmieniła ją w drzewo laurowe. Podczas wojny trojańskiej Apollo mścił się na Agamemnonie za zniewagę jakiej dopuścił porywając Chryseis, córkę kapłana Apollina, Chrysesa. Zarządzał zwrócenia dziewczyny, a prośba została spełniona. Innym razem Apollo naprowadził strzałę Parysa na piętę Achillesa. Apollo miał przyjaciela, Hiacynta. Zefir, bożek łagodnego wiatru bardzo go pokochał, ale pewnego razu go zabił. Kiedy Apollo wraz z Hiacyntem rzucali dyskami wietrzyk zawiał mocniej i dysk uderzył w głowę Hiacynta powodując jego śmierć. Z krwi uśmierconego młodzieńca wyrosły kwiaty hiacynty. Kyparissos był myśliwym pochodzącym z Beocji. Pewnego dnia podczas polowania niechcący zabił swego ulubionego jelenia. Nie mógł się z tym pogodzić i dlatego prosił Apolla, aby ten zrobił coś, co pozwoliłoby zaprzestać jego cierpieniom. Apollo w końcu spełnił jego prośbę i zamienił go w drzewo cyprysowe, które stało się symbolem bólu i żałoby. Apollo miał liczne miłości. Jednym z nich była Marpessa, którą porwał Idas, śmiertelnik. Kobieta wybrała śmiertelnika, bo bała się że na starość bóg ją opuści. Apollo kochał się także w Kassandrze, nauczył ją nawet wieszczenie. Ta jednak odwróciła się od boga, a ten rozgniewany odebrał jej sztukę wieszczenia, tak że nikt jej nie wierzył. Po niepowodzeniu spisku Posejdona, Apollina i Hery na Zeusa (bogowie chcieli powiesić go łańcuchami na nieboskłonie) Apollo wraz z Posejdonem w ramach kary mieli służyć u trojańskiego króla Laomedonta. Król nie chciał jednak im zapłacić za pomoc w budowie murów trojańskich, więc już jako bóg spuścił na Troję zarazę. Apollo był bardzo poruszony tym, że Zeus raził piorunem jego syna, Asklepiosa. Dlatego też próbował się na nim zemścić i pozabijał swoimi strzałami cyklopów, którzy wykuli piorun Zeusa. Król bogów na początku chciał zesłać Apollina do Tartaru, ale po mediacji Latony załagodził wyrok. Apollo musiał odpracować rok przy pasaniu wołów u tesalskiego króla Admeta. Podczas tego roku krowy zawsze rodziły po dwa cielęcia, gospodarstwo cieszyło się dobrobytem. Inny mit związany jest z bogiem Hermesem. Bóg, będąc jeszcze w pieluchach ukradł Apollinowi święte woły. Ten chciał go ukarać, ale Hermes pokazał mu swój wynalazek - lirę, która stała się ukochanym istrumentem Apollina. Wktórce też Apollo wymienił u Hermesa flet, kolejny wynalazek za kaduceusz. Wraz z siostrą Artemidą Apollo brał udział w rzezi dzieci Niobe, w której mścił honor swojej matki, Leto. Kochanki i ich potomstwo Kochaniki Potomstwo Epikasta Trofonios Ethusa (Aethusa) Eleuter Euadne Jamos Euboea Agreus Hekouba Troilos Kajnis Koronos Kalliope Orfeusz, Linos Kelajno Delfos Koronis Asklepios Korykia Lykoras Kreuza Ion Kyrene Aristajos Manto Mopsos Melia Keos Otreis Fagros Ourea Ileus Partenope Lykomedes Phthia Polybojtes, Laodokos, Doros Prokleja Tenes Psamante Linos Rhoio Anios Sinope Syros Stilbe Lapites, Kentauros Syllis Zeukippos Talia Korybanci Tero Kairon matka nieznana Apis, Idmon, Epidauros, Onkios, Erymantos, Melaneus, Brankhos, Trofonios, Dryops Galeria Apollo i Dafne, Carlo Maratta, 1625-1713Apollo i DafneApollo i DafneApollo Saurocton, LuwrApollo, Muzeum w AtenachApollo w muzeum w TunisieApollo z muzami, Muzeum w IstambuleApollo i Herakles, LuwrPosąg Apolla, FlorencjaApollo, Ateny Świątynie Świątynia Apolla w DelfachKompleks w DelfachKoryntBassajRodosOikos i Naxians, wyspa DelosŚwiątynia Apollo Ateńskiego, wyspa DelosWielka Świątynia Apolla, Delians, wyspa DelosWyspa Poros, GrecjaDidimaEginaWyspa NaksosŚwiątynia Apollo Zoster w Vouliagmeni, GrecjaSkala, GrecjaKalapodi, GrecjaWyspa Kos (rzymska)Kourion, CyprSyrakuzy, Sycylia, WłochyCumae, WłochyPompeje, Włochy (rzymska)Apollo Sosianus, Rzym, Włochy (rzymska)Apollo Palatinus, Rzym, Włochy (rzymska)Hierapolis, TurcjaSide (rzymska)Bulla Regia, TunezjaCyrena, LibiaLauningen, Bawaria, Niemcy (rzymska) Mitologia Grecka Bogowie Olimpijscy Afrodyta | Apollo | Ares | Artemida | Atena | Demeter | Dionizos Hades | Hefajstos | Hera | Hermes | Hestia | Posejdon | Zeus Pomniejsi Bogowie Amfitryta | Ariadna | Asklepios | Boreasz | Charyty | Chronos | Dejmos | Ejlejtyja | Enyo | Eol | Eris | Eros | Erynie Eter | Euros | Fobos | Hebe | Hekate | Hory | Hymen | Hypnos | Iris | Kymopoleja | Leukotea | Metis | Morfeusz Muzy | Nemezis | Nike | Notos | Pan | Persefona | Plutos | Psyche | Styks | Tanatos | Tryton | Tyche | Zefir Tytani Asteria | Astrajos | Atlas | Eos | Epimeteusz | Fojbe | Helios | Hyperion | Japet | Klimene | Kojos | Krios | Kronos | Lalentos | Leto | Menojtios | Mnemosyne | Okeanidy | Okeanos | Pallas | Perses | Prometeusz | Rea | Selene | Temida | Tethys | Theja Protegonoi Ananke | Chronos | Ereb | Eter | Fanes | Gaja | Hemera | Hydros | Natura | Nesoi | Nyks | Ourea | Pontos | Talassa | Tartaros | Thesis | Uranos

przewodnik muz w mitologii greckiej